یکی بود یکی نبود در یک جنگل بزرگ چند تا میمون وسط دختر ها زندگی می کردند در بین ان ها میمون کوچکی بود به نام قهوه ای که خیلی بی ادب بود همیشه روی شاخه ای می نشست و به یک نفر اشاره می کرد با خنده می گفت:اینو ببین چه دم درازی داره اون یکی رو چه پشمالو وزشته و بعد قاه قاه می خندید.

هر چه مادرش اورا نصیحت می کرد فایده ای نداشت.تا این که یه روز درحال مسخره کردن بود که شاخه شکست و قهوه ای روی زمین افتاد.

مادرش اورا پیش دکتر یعنی میمون پیر برد.

دکتر اورا مایعنه کرد و گفت:دستت اسیب دیده و تو باید شیر نارگیل بخوری تا خوب شوی.

چند دقیقه ی بعد قهوه ای بقیه ی میمون هارا دید که برایش شیر نارگیل اورده بودند او خیلی خجالت کشید و شرمنده شد و فهمید که ظاهر و قیافه اصلا مهم نیست بلکه این قلب مهربونه که اهمیت داره،برای همین از آن ها معذرت خواهی کرد و هیچوقت دیگران را مسخره نکرد.

پایان داستان...