یکی بود یکی نبود. مرد مسافری به ده کوچیکی رسید. مرد مسافر خسته و گرسنه بود. چیزی برای خوردن نداشت مردم دهم همه فقیر بودن، هیچکدوم غذایی نداشتن که بهشون بدن. مردمسافر کوله بارشو به زمین گذاشت و سنگی را از روی زمین برداشت، گفت: حالا که چیزی برای خوردن ندارید یک دیگ به من بدین تا به این سنگ آش درست کنم. مردم ده با نعجب بهش گفتن: باشه ... باشه... این دیگه چه جوری آشی. مسافر گفت: صبر کنید و ببینید. یک نفر رفت دیگی از خونه اُورد، مسافر وسط میدون ده آتیشی درست کرد. دیگ رو آتیش گذاشتن توشم یکم آب ریخت سنگ روهم و شست توی دیگ انداخت. مردم ده دور میدون جمع شدن. با تعجب بهش نگاه می­کردن. مسافر ملاقه­ای از کوله بارش در اُورد و آب دیگ بهم زد. کمی ازش چشید گفت: کاشکی کمی گوشت داشتیم، اونوقت دیگه بهتر از این نمی­شد. یک نفر از بین مردم گفت: من تو خونه کمی گوشت دارم. بعد رفت یکمی گوشت اُورد. مسافر گوشت توی دیگ انداخت بعد دوباره اونو بهم زد کمی ازش چیشد گفت: به به ... مردم ده ازش پرسیدن مزش چطور شده ، مرد مسافر گفت : خیلی خوبه...ولی حیف... که سبزی و پیاز نداره. اگر یکم یکم سبزی و پیاز داشتیم خیلی بهتر می­شد. اِ شاید من توی خونه سبزی داشته باشیم، راستی منم یک خورده پیاز دارم. اون دو نفر رفتن با یک سبد سبزی و چندتا پیاز برگشتن. مرد مسافر سبزی و پیازهم توی دیگ ریخت دوباره، اونو هم زد. کمی از آن چیشد و گفت: آره چه غذایی شده.اما اگر کمی عدس و لوبیا هم توشون می­ریختم . آشی می­شد که نگو و نپرس. مردم ده بهم نگاه کردن یکی گفت: توی خونه­ی ما یک مشت عدس و لوبیا پیدا میشه. بعد رفت، عدس و لوبیا روهم اورد. مسافر عدس و لوبیا هم توی دیگ ریخت باز طبق معمول آش هم زد. کمی ازش چشید، مردم ده ازش پرسیدن خب آماده شد. بعد مسافر گفت: فقط یکمی بی­نمکه. یک نفر بدون اینکه چیزی بگه رفت. با یک مشت نمک برگشت، مرد نمک را هم توی دیگ ریخت دوباره شروع کرد به هم زدن رو باز یکم ازش چشید: خب حالا همه شما باید یکبار بیاین آشن هم بزنید. مردم ده صف کشیدن و تک تک آش به هم زدن مرد مسافر به اونها گفت: خیلی خب، آش آماده شد. ظرفاتون بیاورید تا آشی بهتون بدم که فقط توی خونه­ی حاکم می­خورید، مردم ده آش می­خوردن می­گفتن نمی­دونستیم با سنگ هم میشه آش درست کرد، مرد مسافر سنگ از توی دیگ درۀورد گفت: این سنگ نگه دارید، بازم باهاش آش درست کنید فقط یادتون باشه. این آش وسط ده و باهم درست کنید.

پایان داستان...

یکی بود یکی نبود. توی یک روز ابری که بزی بابا رفته بود علف­های تازه بیاره. بزی مامان هم از اون طرف بوده تا گل­های رنگارنگ بچینه. بررسی بزغاله هم تو خونه مونده بود، تنهایی حوصلش سر رفته بود. بزی بزغاله کمی به این طرف نگاه کرد، از بزی بابا با علف­های تازه خبری نبود، کمی به اون طرف نگاه کرد از بزی ماما ، گل­های رنگی هم خبری نبود. بزی بزغاله بالا جست و پایین جست هوا جست و زمین جست. برای خودش مع مع کرد ولی بازم حوصلش که سر رفته بود برنگشت. واسه همین نشست آهی کشید و به آسمون نگاه کرد، آسمون پر از ابر بود. بزی بزغاله چشمش به یک عقاب ابری افتاد گفت: مع میای باهم بازی کنیم. مع آسمون بهتر بیا آسمون تا باهم بازی کنیم. بزی بزغاله بلند شد، اما هرچه جست و زد به آسمون نرسید، عقاب ابری هم یواش یواش از اونجا دور شد و رفت. بزی بزغاله بازهم به ابرها نگاه کرد یک ماهی بزرگ ابری دید. به اون گفت مع مع میای باهم بازی کنیم، می­خوام برم برم تا به دریا برسم. اونوقت میام پایین، توهم اگر می­خوای تا دریا بیا. بزی بزغاله گفت: مع مع دریا کجاست مع دریا دوره دوره دوره . بزی بزغاله گفت: من نه کوچلوم تازه از بزی ماما و بزی بابا هم اجازه نگرفتم. من تا دریا نمی­یام... مع، ماهی ابری بواش یواش از اونجا دور شد و رفت. بزی بزغاله بازهم به این طرف و اون طرف نگاه کرد اما خبری از پدر و مادرش نبود. دوباره به آسمون نگاه کرد یک گله بزغاله ابری همراه چوپانشون تو آسمون بودن. بزی و بزغاله جستی زد. فریاد کشید، اِاِ مع آهای بزغاله­های ابری میاین با من بازی کنید. بزغاله­ها گفتن: مع مع باید از چوپون بپرسی: بزی بزغاله گفت: مع آهای چوپان ابری، نمی­ذاری بزغاله­ها بیان با من بازی کنند. مع ... نزدیک خونه­ی شما گرگ ابری نیست، بزی بزغاله دورشو نگاه کرد و گفت: مع نه ما گرگ ابری نداریم. چوپون ابری گفت : پس بزغاله­ها میان با تو بازی می­کنند. بزغاله­های، ابری یواش یواش از آسمون به زمین اومدن، بزی بزغاله با شادی جست زد این جست زد اونور بزغاله­های ابری انقدر پایین اومدن که همه جا سفید سفید شده بود، بزی و بزغاله میون بزغاله­های ابری می­دویید باز می­کرد. خلاصه یک ساعت گذشت، دو ساعت گذشت بزی بزغاله بازی کرد بازی کرد. ولی یک دفعه به یاد بزی بابا و وعلف­های تازه، بزی ماما گل­های رنگارنگ افتاد و دلسش برای اونها تنگ شد. ایستاد به این طرف نگاه کرد چیزی ندید، به اون طرف نگاه کرد بازهم چیزی ندید، هرچی نگاه کرد نگاه خونش هم ندید ترسید مع مع کرد گریه کرد. گفت مع مع من گم شده من گم شدم... بزغاله­های ابری در بزی بزغاله جمع شدن گفتن: مع بیا با هم بازی کنیم. نه من بزی مامانمو می­خوام، من بزی بابا مو می-خوام. اِه...اِه...اِه... بزغاله ابری گفتن: پس اگر بازی نمی­کنی ماهم به آسمون بر می­گردیم. بعد یواش یواش بالارفتن بزغاله­های ابری که رفتن، بزی بزغاله اشکاشو پاک کرد. دیدد درست کنار خونشون، فهمید که گم نشده بوده با خوشحالی بلند شد به این طرف نگاه کرد. بزی بابا رو دید که با یک عالمه علف تازه داشت به طرف خونه می­اومد به اون طرف نگاه کرد بزی مامان دید که با یک عالمه گل­های رنگارنگ به طرف خونه میومد، بزی بابا اومد گفت: چه خوب که مه تموم شد مع مع. ابرها انقدر پایین اومده بودن که نزدیک بود من گم بشم، بزی ماما اومد گفت: چه خوب شد که ابرها رفتن، ابرها اونقدر زیاد بودن که هیچ جا رو نمی­دیدم. نزدیک بود راه رو گم کنم. بزی بزغاله به آسمون نگاه کرد، بزغاله­های ابری با چوپون ابری داشتن یواش یواش دوری شدن. بزی بزغاله با خودش گفت: مع چقدر بازی با بزغاله­های ابری مزه داد ولی چه خوب که رفتن مگر نه بزی بابا و بزی ماما راه خونه رو پیدا نمی­کردن. بعد بزی بزغاله با خوشحالی بالا جست و پایین جست، هوا جست و زمین جست. قصه ما به سر رسید کلاغه به خونش نرسید...

پایان داستان...

به‌نام خدا. خدای خوب و مهربونی که شما گل‌گلیا رو خیلی دوست داره. سلام به روی ماهتون. بچه‌ها همۀ شما اسم روباه رو شنیدید. بعضی از شما هم روباه‌ها رو توی باغ‌وحش‌ها یا توی تلویزیون دیدید. روباه هم مثل بقیۀ حیواناته و مثل خیلی از اونا باید شکار بکنه تا بتونه شکم خودش و بچه‌هاشو سیر کنه. از اونجا که روباه زیاد به روستاها، به مرغ و خروسا و جوجه‌های اونا حمله می‌کرده و اونا رو می‌خورده، داستان‌ها و قصه‌های زیادی از روباه گفته شده. مطمئنا‍ً شما چند تا از اونا رو هم شنیدید. یکی از اون داستان‌ها رو من حالا براتون تعریف می‌کنم. دوست دارید؟ خیلی خوب. پس بریم سروقت قصه‌مون. یکی بود یکی نبود، غیر از خدای مهربون هیچ‌کس نبود. در یک بیشه‌زار سرسبز و خرم روباهی زندگی می‌کرد که جز ول گشتن و فریبکاری، فکر و کار دیگری نداشت. گوش کنید: هاهاها کار من اینه که حیوانات کم‌عقل و نادونو با چرب‌زبونی و حقه‌بازی فریب می‌دم و بعد غذاشونو از چنگشون درمیارم یا اینکه اگه زورم برسه خودم اونا رو می‌خورم. در وسط بیشه‌زار درخت تنومند بزرگی بود که یک دارکوب دائما تنۀ اون درخت رو سوراخ‌سوراخ می‌کرد و بله... روباه که نمی‌تونست از درخت بالا بره معلومه که هیچ‌وقت به دارکوب نمی‌رسید. اون دائم فکر می‌کرد و نقشه می‌کشید تا یه جوری دارکوب رو فریب بده. یه روز اومد زیر درخت و بعد از سلام بلندبالایی شروع به چرب‌زبانی کرد. می‌گید چطوری؟ یه دقه صبر کنید. اینطوری: روز بخیر خانم دارکوب. اوه دوست عزیز چرا از تنۀ درخت پایین نمیای تا توی بیشه‌‌زار گردش کنیم و از این در و اون در حرف بزنیم؟ هان؟ می‌دونم که شما حیوون مهربون بامحبتی هستید اما آخه دوستی من و شما که امکان نداره. مگه نشنیدی از قدیم گفتن کبوتر با کبوتر، باز با باز/ کند همجنس با همجنس پرواز. ای بابا. خانم دارکوب جان این چه حرفیه می‌زنی؟ درد و دل کردن چه ربطی به این حرفا داره؟ مگه نمی‌بینی که همۀ حیوونای این بیشه‌زار با هم دوست هستن و کنار هم زندگی می‌کنن؟ هان؟ راستشو بخوای خانم دارکوبه من به پرنده‌ای مثل تو احترام می‌ذارم. امروزم غذای خوشمزه‌ای پختم. می‌خوام ازتون دعوت کنم که امروز ناهارو مهمون من باشید در عوض منم فردا یا یه روز دیگه مهمون شما می‌شم خانم دارکوبه. بچه‌ها دارکوب خیلی باهوش بود. می‌دونست روباه حیله‌گر مثل همیشه حقه‌ای در کارشه. فکر کرد تا راه‌حلی پیدا بکنه تا از شر روباه خلاص بشه. اون با نوک قوی و تیزش به تنۀ درخت چند تا ضربه زد. بسیار خوب خانم روباهه. حالا که اصرار می‌کنی من امروز ناهار مهمون شما هستم. خیلی خوب. باشه. از اینکه دعوتمو قبول کردی متشکرم خانم دارکوبه. غذای خوب و خوشمزه‌ای درست می‌کنم. منتظرتم. یوهو هاهاها. عزیزای من روز مهمونی ناهار روباه غذایی درست کرد و اونو توی یه بشقاب بزرگ و پهنی ریخت. می‌گید چرا پهن؟ برای اینکه می‌خواست زرنگی کنه و همشو خودش بخوره. وقتی دارکوب اونجا رسید و آمادۀ خوردن غذا شد دید که روباه با زبونش کف بشقابو لیس می‌زنه و داره از اون سوپ می‌خوره. به‌به ، به‌به. چه غذای لذیذی درست کردم، دستم درد نکنه. خیلی خوشمزه است. دارکوب دوست عزیزم بخور دیگه. چرا نمی‌خوری؟ بخور جانم. این سوپ خوشمزه رو مخصوص تو درست کردم. بخور دیگه تعارف نکن خانم دارکوبه. باشه باشه می‌خورم. دارم می‌خورم. بله خیلی خوشمزه است. (با خودش) می‌دونم چطوری حسابتو برسم روباه بدجنس. حتما‍ً خیال داری بیای خونۀ من و منم غذای مفصلی برات درست کنم. باشه بیا، منم درست مثل خودت ازت پذیرایی می‌کنم. چی داری می‌گی دارکوب جان؟ ناهارتو بخور جانم. باشه باشه دارم می‌خورم. بله بچه‌های عزیزم. همونطور که خودتون می‌دونید دارکوب نوک تیز و بلندی داره و اون نمی‌تونست از داخل بشقاب چیزی بخوره. به خاطر همین یه قطره از سوپ رو هم نتونست بخوره و خیلی عصبانی و گرسنه از روباه خداحافظی کرد. خب دیگه من باید برم. هان؟ به این زودی؟ پذیرایی خوبی بود خانم روباه. از شما متشکرم. می‌دونی؟ نوبتی هم باشه نوبت شماست که فردا بیاید خونۀ من و مهمون من باشید. بله بله بله حتما میام. تعریف دستپخت شما رو زیاد شنیدم خانم دارکوبه. پس فردا منتظرتم. حتما بیا. (با خودش) باید درسی به این روباه حقه‌باز بدم که هیچ‌وقت یادش نره. بچه‌ها دارکوب فردای همون روز سوپ خوشمزه‌ای پخت و موقع ناهار سوپو توی یه تنگ باریک و بلند شبیه یه گلدون ریخت و آورد سر سفره. خب خب اینم از غذای امروز ما. مخصوص شما درست کردم. توش گوشت هم داره. به به به به چه بویی، چه عطری. می‌دونستم امروز می‌تونم تو خونۀ شما یه ناهار مفصل و خوب بخورم. اووووم چقدر دهنه‌ش باریکه. چطوری باید بخورم؟ دهنم نمی‌ره توش. هه هه سوپ خوشمزه‌ایه. بخور روباه جان بخور. اوووم به به. گوشت دودی خوش‌طعم و عطری توش ریختم. بخور. آره می‌فهمم. بوش داره دیوونه‌م می‌کنه. چطوری بخورم؟ بخور روباه جان. روباه پوزۀ بزرگشو به دهنۀ تنگ می‌چسبوند و از عطر و بوی غذا دهنش آب افتاده بود اما حتی یک قطره از سوپ هم نمی‌تونست بخوره. بالأخره از گرسنگی عصبانی شد. این چه‌جور پذیرایی کردنه؟ من چطور می‌تونم پوزه‌مو توی این تنگ باریک فرو ببرم؟ نمی‌شه. آخیش تموم شد. می‌دونی روباه جان؟ همونطور که من نوک بلندمو توی بشقاب صاف فرو بردم تو هم حتما می‌تونی پوزه‌تو فرو ببری توی این ظرف. ها ها ها. آخه می‌دونی روباه جان؟ از قدیم گفتن چیزی که عوض داره گله نداره. واه واه! عزیزای دلم می‌دونم این قصه رو خیلی پسندیدید. بله چیزی که عوض داره گله نداره. روباه متوجه حیله‌گری خودش شده بود. واسه همین دمش رو روی کولش گذاشت و رفت و رفت و رفت. منم می‌رم. خدانگهدار

پایان داستان...

هزار پا هر روزوبا خودش می گفت: آخه هزار تا پای کوچولو به چه دردم می خورد! من که نمی توانم با این پاها هیچ کار بزرگ و مهمی انجام بدهم.یک روز که هزار پا داشت تو باغ راه می رفت صدایی شنید . صداها می گفتند: کمک،کمک. لطفا به ما کمک کنید.لطفا به ما کمک کنید. هزار پا دورو برش رانگاه کرد . یک چاله کوچک آب دید که چند تا مورچه داشتند در آب دست و پا می زدند. هزار پا گفت: نترسید.نترسید. الان خودم نجاتتان می دهم. بعد زودی رفت تو پاله و مورچه ها از روی پاهای او بالا آمدند و نجات پیدا کردند. هزار پا همان طور که مورچه ها روی پشتش سوار شده بودند پرسید:پی شد که تو چاله افتادید؟ یکی از مورچه ها که داشت شاخک هایش را صاف می کرد گفت: امروز صبح وقتی بیدار شدیم دیدیم باران آمده و آب در لانه مان جمع شده و همه خوراکی هایمان را خیس کرده. ما هم آمدیم تا کسی را پیدا کنیم که تو بردن خوراکی هایمان به ما کمک کند! هزار پا پاهایش را نگاه کرد و رفت تو فکر.بعد به طرف لانه مورچه ها رفت و داد زد:زود باشید پشت من سوار شوید. خوراکی هایتان را هم با خودتان بیاورید! جا برای آن ها هم هست. مورچه ها با خوش حالی گفتند: آمدیم. آمدیم. بعد از روی پاهای کوچولوش بالا رفتند و روی پشتش سوار شدند. خوراکی هایشان را هم با خودشان آوردند. آن وقت همگی با هم رفتند تا یک لانه جدید برای خودشان پیدا کنند.

پایان داستان...

ابر کوچولو، ناراحت بود. رفت پیش مامان ابر. مامان ابر گفت: چی شده؟ باز با ابرهای دیگر دعوایت شده؟ ابر کوچولو گفت: نه! با باد دعوایم شده است. هی مرا هُل می دهد و میزند به ابرهای دیگر. مامان ابر خندید و گفت: باد دوست ماست. مگر تو دوست نداری باران شوی؟ چشم های ابر کوچولو برق زد. آرزو داشت باران شود. برود روی زمین. گل های کوچولو را آب بدهد. با قطره های توی رودخانه همبازی شود. ابر کوچولو گفت: دوست دارم باران شوم. مامان ابر گفت: او، تو و ابرهای دیگر را به طرف همدیگر هُل می دهد تا رعد و برق شود. رعد و برق هم که بشود شما باران می شوید. ابر کوچولو گفت: چه خوب! در همین وقت سر و کله باد پیدا شد. با دیدن ابر کوچولو و مامانش گفت: آماده اید باران شوید؟ ابر کوچولو و مامانش فریاد زدند: بله! باد آن دو تا را با دست های قوی اش گرفت و هُل داد طرف ابرهای دیگر. ابرها که به همدیگر خوردند، از شادی و هیجان فریاد زدند. همه جا یک لحظه روشن شد. ابر کوچولو به مامانش گفت: چه قدر رعد و برق قشنگ است! مامان ابر گفت: آره عزیزم! الان دیگر باران می شویم. ابر کوچولو و مامانش باران شدند و بر روی زمین و گلها باریدند و یک رنگین کمان بسیار زیبا به وجود آوردند.

پایان داستان...

خرسی خانم با سه تا بچش توی جنگل زندگی میکردن ، بچه های خرسی خانم کوچیک بودن و هنوز نمیتونستن برای پیدا کردن غذا با مادرشون به جنگل برن به خاطر همین هر وقت خرسی خانم میخواست بره جنگل و برای بچه ها غذا بیاره اونا رو پیش مامان بزرگشون میذاشت تا ازشون نگهداری و مراقبت کنه بعد هم خودش میرفت به جنگل و برای بچه ها غذاهای خوشمزه میاورد اما حالا مامان بزرگ بچه ها یه چند روزی بود که سرما خورده بود و نمیتونست بیاد پیش خرس کوچولوها تا ازشون نگهداری و مراقبت کنه و باهاشون بازی کنه. خانم خرسی خیلی ناراحت بود و غصه میخورد چون نمیتونست بره بیرون و غذا بیاره ولی بعد با خودش فکر کرد که ناراحتی که چیزی رو حل نمیکنه باید به فکر چاره باشم به خاطر همین تصمیم گرفت یه کیسه پر از سیب و گلابی برداره و اونو به هر کدوم از حیوونای جنگل که قبول کردن از بچه خرسا نگهداری کنن بده تا اون بتونه بره دنبال غذا. اینطوری شد که راه افتاد تو جنگل و همینطوری که داشت میرفت خانم کلاغه بهش رسید و گفت: خرسی خانم کجا میری؟ خانم خرسی گفت: دارم دنبال کسی میگردم تا وقتی که برای آوردن غذا از خونه میرم بیرون از خرس کوچولوهام مراقبت کنه و باهاشون بازی کنه تا من برگردم. خانم کلاغه قارقاری کرد و گفت: باشه من از بچه هات مراقبت میکنم. خرسی خانم گفت: این کیسه ای که رو دوشمه پر از گلابی و سیبه ، همشو برای تشکر بهت میدم. کلاغه خندید و گفت: خرسی خانم نصف این سیبا و گلابیا رو هم به من بدی کافیه من از خرس کوچولوها نگهداری میکنم. خرسی خانم با خوشحالی گفت: راست میگی؟ میتونی اونارو سرگرم کنی و باهاشون بازی کنی تا من برگردم؟ کلاغ قارقاری کرد و گفت: البته که میتونم. من براشون آواز هم میخونم ، گوش کن: قار ، قار ، قار. صدای کلاغه خیلی بلند و گوش خراش بود برای بچه ها ، برای همین خرسی خانم با شنیدن صدای کلاغ یه کمی ناراحت شد و گفت: خانم کلاغه ممنون ولی من فکر میکنم خرس کوچولوهام از این صدا خوششون نیاد و بعد به راه افتاد. یه کمی که رفت خانم اسبه رو دید ، خانم اسبه بهش گفت: خرسی خانم کجا میری؟ خانم خرسی گفت: دنبال کسی میگردم که از خرس کوچولوهام نگهداری کنه تا من برم از جنگل غذا بیارم. اسب گفت: من میتونم بهت کمک کنم و از بچه هات مراقبت کنم. خرسی خانم گفت: این کیسه که رو دوشمه پر از سیب و گلابیه حاضرم همشو به کسی بدم که از بچه هام نگهداری کنه و باهاشون بازی کنه. خانم اسبه گفت: فقط سیباتو به من بده تا از خرس کوچولوها نگهداری کنم. خانم خرسی گفت: راست میگی؟ بلدی اونارو سرگرم کنی؟ میتونی براشون آواز بخونی؟ خانم اسبه گفت: معلومه خرسی خانم ، من خودم بچه هامو همینطوری سرگرم میکنم نگاه کن و بعد شروع کرد به شیهه کشیدن. خرسی خانم از صدای بلند شیهه اسب گوشاشو گرفت و بعد به خانم اسبه گفت: ممنون خانم اسبه ولی من فکر کنم این سرگرمی ها به درد بچه های من نمیخوره و بعد راهشو ادامه داد و رفت. خرسی خانم رفت و رفت تا به یه خانم سنجابه رسید ، خانم سنجابه که دید خرسی ناراحته بهش گفت: چیه خرسی خانم به نظر ناراحت میای؟ خرسی خانم گفت : دنبال کسی میگردم تا ازش بخوام از بچه هام مراقبت کنه تا بتونم براشون از جنگل غذا بیارم ولی هیچ کسی رو پیدا نمیکنم. خانم سنجابه گفت: من حاضرم ازشون نگهداری کنم ، هیچکسی بهتر از من نمیتونه از خرس کوچولوها مواظبت کنه. خرسی خانم گفت: راست میگی؟ واقعا میتونی سرگرمشون کنی بگو ببینم چی کار میکنی؟ خانم سنجابه لبخندی زد و گفت: من با اونا بازی می کنم ، آواز میخونم براشون ، قصه میخونم و یک عالمه نقاشی براشون میکشم بعد اگه دلشون برات تنگ شد بهشون میگم مامان خرسی رفته براتون کلی غذا و میوه خوشمزه از جنگل بیاره و زودی برمیگرده. خرسی خانم کلی ذوق کرد و گفت: خیلی خوبه ، بچه های من خیلی نقاشی و قصه دوست دارن. بعد خانم سنجابه رو به کلبه اش برد و خرس کوچولوها رو بهش سپرد. بعد از رفتن مامان خرسی خانم سنجابه با خرس کوچولوها بازی کرد ، براشون قصه خوند و به اونا شعر یاد داد و یه عالمه نقاشی کشیدن و خوراکی و غذا خوردن و بعد کنار هم خوابیدن تا خرس خانم براشون از جنگل غذا بیاره‌.

پایان داستان...

روزی روزگاری شانه به سر روی درخت لونه ای داشت و تو لونه قشنگش زندگی میکرد. یه روز ابری که باد شدیدی میومد ، شانه به سر برای پیدا کردن غذا از لونه بیرون رفته بود و وقتی که به لونش برگشت دید که باد لونشو خراب کرده. اون هم روی شاخه درخت نشست و شروع کرد به گریه کردن که خونه و زندگیش خراب شده بود. همون لحظه دو تا سنجاب که از اون نزدیکی رد میشدن: صدای گریه اون رو شنیدن و با دیدن لونه شانه به سر فهمیدن که چرا گریه میکنه. سنجابها به طرف شانه به سر رفتن و بهش گفتن: اصلا ناراحت نباش ، ما یه فکری برات میکنیم و با کمک همدیگه لونت رو درست میکنیم صبر کن الان ما میریم و برمیگردیم. سنجاب ها پیش خانوم دارکوب رفت و بهش گفتن: خانوم دارکوب عزیز ، باد لونه شانه به سر رو خراب کرده لطفا با ما بیا تا براش یه لونه درست کنیم و خوشحالش کنیم. خانوم دارکوب قبول کرد و همراه سنجاب ها به پیش شانه به سر رفتن تا به کمک هم بتونن برای شانه به سر لونه درست کنن. خانوم دارکوب با نوکش تو تنه یه درخت یه سوراخ بزرگ درست کرد و برا شانه به سر لونه درست کرد. لونه که آماده شد ، سنجاب ها برای لونه شانه به سر شاخه های نرم درخت ها رو آوردن تا تو لونش بزارن تا لونش قشنگ تر بشه. لونه که آماده شد شانه به سر با خوشحالی به داخل اون رفت و با شادی از محبت های دارکوب و سنجاب ها تشکر و گفت: من شما رو برای فردا به مهمونی تو لونم دعوت میکنم. سنجاب ها و خانوم دارکوب دعوتش رو قبول کردن و روز بعد اونا دور هم جمع شدن و شانه به سر از مهموناش تو لونه جدیدش پذیرایی کرد و همگی از این دوستی و مهربونی لذت بردن.

پایان داستان...

تو یه روز بارونی زرافه به همراه خرگوش و گورخر داشتن توی جنگل راه میرفتن که یه دفعه پای زرافه لیز خورد و داخل یه گودال افتاد. خرگوش و گورخر سعی کردن هر طور که هست زرافه رو نجات بدن اما وقتی زرافه رو بیرون کشیدن متوجه شدن که پاش شکسته. زرافه از درد گریه و بی تابی میکرد ، خرگوش به گورخر گفت: همینجا پیش زرافه بمون من میرم و دکتر جنگل رو خبر میکنم. خرگوش رفت و همراه دکتر جنگل برگشت. دکتر جنگل گفت: گریه نداره که پات شکسته و اگه قول بدی یه مدت استراحت کنی و راه نری خیلی زود پات مثل روز اول میشه. زرافه که حرفهای دکتر رو شنید یه کمی آروم شد و به دکتر قول داد که به توصیه هاش گوش کنه و استراحت کنه تا خیلی زود پاهاش بهتر بشه. وقتی دکتر رفت زرافه به دوستاش گفت: من خیلی گرسنمه حالا با این پای شکسته چه جوری غذا پیدا کنم. خرگوش و گورخر به زرافه گفتن نگران نباش ما بهت کمک میکنیم و برات غذا میاریم فقط استراحت کن تا پاهات زود خوب بشه و ما خیلی زود برات غذا میاریم. خرگوش و گورخر رفتن دنبال غذا ، خرگوش یه کمی هویج و توت فرنگی از خونه اش آورد و گورخر هم علف تازه از صحرا جمع کرد و برای زرافه بردن. اما وقتی زرافه این غذاها رو دید گفت دوستای مهربونم از شما ممنونم که به من کمک میکنین اما این چیزهایی که برای من آوردین غذای من نیست ، من برگ درختها رو میخورم. خرگوش گفت: اما ما دستمون به شاخه های درختا نمیرسه چون قدت خیلی بلنده میتونی راحت از برگ درختان بخوری و هرسه شروع کردن به فکر کردن اما راه حلی به ذهنشون نرسید .گورخر و خرگوش گفتن ما میریم و از بقیه حیوونای جنگل میپرسیم ، شاید کسی راه حلی به ما نشون بده. تو راه گورخر و خرگوش به آقا بزه که پیرترین و عاقل ترین حیوون جنگل بود رسیدن. آقا بزه گفت: چی شده ، چرا ناراحتین؟ دوستتون زرافه کجاست؟ ببینم نکنه با هم قهر کردین؟ گورخر و خرگوش گفتن: نه آقا بزه ، قهر نکردیم پای دوستمون شکسته و نمیتونه راه بره حالا هم گرسنشه و نمیتونه برای خودش غذا و پیدا کنه و ما غذاهایی که خودمون داشتیم رو براش بردیم اما اون از غذاهای ما نخورد. آقا بزه شما میدونی که ما باید چه کار کنیم؟ آقا بزه گفت: باید برین و از میمون کمک بگیرین ، اون حتما میتونه به شما کمک کنه. گورخر و خرگوش از آقا بزه تشکر و خداحافظی کردن و رفتن دنبال میمون ، میمون بین درختا تاب میخورد و بازی میکرد و بچه ها به میمون سلام کردن و گفتن میتونی به ما کمک کنی؟ میمون گفت:سلام بچه ها ،چه کمکی از من بر میاد؟ خرگوش و گورخر گفتن: پای دوستمون شکسته و خودش نمیتونه غذا پیدا کنه. ما هم دستمون به شاخه های بالای درخت نمیرسه ، میتونی از اون بالا برگها رو بریزی و ما هم اونا رو جمع کنیم و برای دوستمون ببریم؟میمون گفت: بله که میتونم ، خوش به حال زرافه که دوست های به این خوبی داره کاش منم دوستایی به این خوبی داشتم. این رو گفت و شروع کرد به ریختن برگهای درختا. خرگوش و گورخر هم برگ ها رو جمع کردن و برای زرافه بردن ، اونا چند روزی خوب از زرافه مراقبت کردن تا دوباره پای زرافه خوب بشه. بالاخره بعد از چند روز استراحت و کمکهای خرگوش و گورخر ، زرافه پاهاش بهتر شد و تونست راه بره و از دوستاش برای کمکها و محبتاشون تشکر کرد و هیچ وقت محبت دوستاش رو فراموش نکرد.

پایان داستان...

روزی که سارا کوچولو به دنیا اومد، مامان بزرگ و بابابزرگ و عمه و خاله و عمو و دایی خیلی خوشحال شدند. اون روز هرکدوم به سارا کوچولو هدیه های مختلفی دادند. بعضی ها هم بهش پول هدیه دادند تا مامان باباش هرچی خواستند براش بخرند. مامان و بابا ی سارا تصمیم گرفتند یک حساب بانکی برای سارا باز کنند و پولهاش رو اونجا نگهداری کنند تا وقتی بزرگتر شد خودش تصمیم بگیره چطور از اونها استفاده کنه. وقتی سارا پنج سالش شد یک روز از باباش در مورد هدیه هاش پرسید. بابا بهش گفت که از وقتی کوچیک بوده کلی هدیه گرفته مقداری هم پول گرفته که الان توی بانک براش پس‌انداز کردند. سارا پرسید بابا جون پس‌انداز به چه دردی میخوره ؟بابا گفت آدمها بخشی از پولی که لازم ندارند رو میذارند توی بانک تا کم کم بیشتر بشه و بعدا اگه خواستند یک چیزی بخرند از اون پولها بردارند و استفاده کنند. سارا گفت چه خوب یعنی من میتونم برای خودم یه ماشین بزرگ بخرم ؟ بابا خندید و گفت نه عزیزم حالاها باید صبر کنی تا هم پول بیشتری جمع کنی هم بزرگ بشی تا بتونی برای خودت ماشین بخری. عمو مجید که اونجا نشسته بود و به حرف‌های پدر و دختر گوش میداد گفت پس‌انداز کردن خیلی خوبه ولی یک راه دیگه هم هست برای اینکه ادم از پول‌هاش استفاده کنه اونم سرمایه گذاریه. یعنی به جای اینکه پولهات رو جمع کنی میتونی از پولهات استفاده کنی تا باهاشون یک کاری کنی و پولهات بیشتر بشن. بابا با لبخند نگاهی به عمو مجید کرد و گفت سرمایه گذاری؟ یعنی بره کارخونه بزنه؟ خونه بسازه؟ یا بره کارخونه پتروشیمی بزنه؟ بعد هم خندید و گفت سارا فقط یک مقدار کم پول توی بانک داره که نمیشه باهاش از این سرمایه گذاریها کرد. گاهی عیدی هم می‌گیره باز میذاریم توی بانک. سارا که حرفهای عجیب غریب شنیده بود گفت ولی من دوست دارم کارخونه داشته باشم. عمو مجید خندید و گفت میتونی عزیز عمو با همین پولت هم می‌تونی کارخونه داشته باشی، ولی فقط میتونی یک قسمت کوچولو از یک کارخونه رو داشته باشی. سارا که خوشحال شده بود گفت عیب نداره من خودم هم کوچولو هستم بزرگ که شدم یه تیکه بزرگ از کارخونه را میخرم. بابا که فکر میکرد عمو مجید شوخی میکنه به عمو مجید گفت آخه کی میاد با این یه ذره پول کارخونش رو بده به سارا؟ عمو مجید گفت میشه داداش کافیه شما برای سارا در بورس ثبت نام کنید بعد می‌تونید با پولش از شرکتها و کارخونه هایی که تو بورس هستند براش سهم بخرید. سارا گفت بورس؟ اها فهمیدم دیروز شمسی خانوم همسایه داشت میگفت اون مدل لباسی که خریده الان رو بورسه ...یعنی لباسشو از اون کارخونه هه خریده بود؟ عمو مجید که خیلی خنده اش گرفته بود گفت نه عزیزم اون بورس با این بورس فرق میکنه. بورسی که من میگم جاییه که سهام تمام شرکت ها و کارخونه ها و پالایشگاه ها و نیروگاه ها و بانکهایی و... که توی کشور فعالیت میکنند خرید و فروش میشه. سارا با تعجب پرسید سهام؟ سهام دیگه چیه؟ عمو با مهربونی جواب داد مثلا فرض کن کل یه شرکت رو چند قسمت میکنند قسمت‌های خیلی کوچولو تا من و تو هم بتونیم چند قسمت ازون شرکت رو بخریم به هرکدوم ازون قسمت ها میگن یک سهم شرکت. به این ترتیب ما می‌تونیم توی اون شرکت سهم داشته باشیم، هم به اقتصاد کشورمون کمک کنیم و هم از سود اون شرکت استفاده کنیم. تازهههه قیمت سهممون هم ممکنه زیاد بشه و خب این باعث میشه که سرمایمون بیشتر هم بشه. بابای سارا که تا این لحظه ساکت نشسته بود و گوش میداد انگار که خودش هم خیلی خوشش اومده بود گفت خب مجید جان چقدر پول لازمه که بتونیم وارد بورس بشیم؟ عمو مجید جواب داد صدهزار تومان حداقل موجودیی که شما باید داشته باشید. بابای سارا خوشحال شد و گفت چقدر خوب پس انشالله فردا من میرم بانک و برای خودم و سارا و مامانش توی بورس حساب باز میکنم. سارا فریادی از خوشحالی کشید. عمو گفت خیلی خوبه که شما تصمیم گرفتید وارد بورس بشید ولی برای ثبت نام شما باید به یک کارگزاری مراجعه کنید نه بانک. البته شما باید حساب بانکی معمولیتون رو داشته باشید ولی برای خرید و فروش سهام باید برید به یک‌کارگزاری معتبر و اونجا افتتاح حساب بورسی کنید. اونجا به شما یک کد بورسی میدن به همراه کد کاربری و یک رمز عبور بعد از اون شما میتونید از طریق اینترنت سهام شرکت ها رو خرید و فروش کنید. البته برای سارا جون باید شما که پدرش هستید در کارگزاری افتتاح حساب کنه تا وقتی که که خودش به سن قانونی برسه. انشالله فردا هممون میریم یه کارگزاری خوب و آن جا برای هر سه تای شما حساب باز می‌کنیم. سارا که خیلی خوشحال شده بود از خوشحالی دوباره جیغی کشید و شروع کرد دور خونه به دویدن. اون خوشحال بود که از چند روز دیگه یک سرمایه گذار میشه و میتونه به آینده ی خودش و کشورش کمک کنه.

پایان داستان...

در یک باغ زیبا و بزرگ، گربه پشمالویی زندگی می کرد. او تنها بود. همیشه با حسرت به گنجشک ها که روی درخت با هم بازی می کردند نگاه می کرد یکبار سعی کرد به پرندگان نزدیک شود و با آنها بازی کند ولی پرنده ها پرواز کردند و رفتند. پیش خودش گفت: کاش من هم بال داشتم و می توانستم پرواز کنم و در آسمان با آنها بازی کنم. دیگر از آن روز به بعد، تنها آرزوی گربه پشمالو پرواز کردن بود. آرزوی گربه پشمالو را فرشته ای کوچک شنید شب به کنار گربه آمد و با عصای جادوئی خود به شانه های گربه زد. صبح که گربه کوچولو از خواب بیدار شد احساس کرد چیزی روی شانه هایش سنگینی می کند وقتی دو بال قشنگ در دو طرف بدنش دید خیلی تعجب کرد ولی خوشحال شد. خواست پرواز کند ولی بلد نبود. از آن روز به بعد گربه پشمالو روزهای زیادی تمرین کرد تا پرواز کردن را یاد گرفت البته خیلی هم زمین خورد. روزی که حسابی پرواز کردن را یاد گرفته بود، ‌در آسمان چرخی زد و روی درختی کنار پرنده ها نشست. خواست پرواز کند ولی بلد نبود. از آن روز به بعد گربه پشمالو روزهای زیادی تمرین کرد تا پرواز کردن را یاد گرفت البته خیلی هم زمین خورد. روزی که حسابی پرواز کردن را یاد گرفته بود، ‌در آسمان چرخی زد و روی درختی کنار پرنده ها نشست. خواست پرواز کند ولی بلد نبود. از آن روز به بعد گربه پشمالو روزهای زیادی تمرین کرد تا پرواز کردن را یاد گرفت البته خیلی هم زمین خورد. روزی که حسابی پرواز کردن را یاد گرفته بود، ‌در آسمان چرخی زد و روی درختی کنار پرنده ها نشست.

پایان داستان...